the witcher 3 wild hunt

• oyunu ilk bitirdiğimde evliydim ama çocuğum yoktu. ciri'yi hayal kırıklığına uğrattıgim ve korumacı davranarak ozguvenini yıktığım bir sonla bitirdim. flashback olarak hatalarımı da gösterdi oyun. daha çocuk fikrimiz yoktu ama o sonla oyun bitince ciddi manada korumacı tavrimla etrafımda sorumluluğunu taşıdığım insanları geriye çektigimi gördüm. şimdi bi oglum var. cesaretlendirerek büyütmeye çalışıyorum. onu korumaya çalışırken kendi gücünü test etmesini engellememeye çalışıyorm. özel hayatıma bilebu denli dokundu bu oyun. toplamda 3 kez bitirdim en uzak en sacma yerdeki hazineleri bile alarak. ılk bitirdiğimde atimla yüksek bir yere cikip manzara eşliğinde biramı açtım öylece kaldım.
  
  burası biraz spoiler olabilir;
  
  bi görevde bi kadın inançsız genclerin totemlerini yıktığıni, onlara engel olmamı istediğini söyledi. görevlerin de başarısız olmasına tahammülum olmadığı için sık sık kaydedip diğer seçeneklerini de deniyordum. kaydettim oyunu, gittim essek sıpalarınin yanına. çocuklara niye yapıyorsunuz insanlar inanıyor, ayetler var ayetler dedim. çocuklar da bana bunlarin eskilerin masali olduğunu falan söylediler. kurtaj yapiyelah diyerek polisi aramakla tehdit edecekken dedim ben süper güçlü bi adamim, ağızlarına çakıyım bi tane dedim. ama çocuklar haklı. varın gidin gardaşlar ben de sizle aynı kafadayım dedim. döndüm gittim. tabii görev başarısız oldu. bi yandan çocuklara hak veriyorum bi yandan da görev başarısiz diye gıcık oluyorum. döndüm kayıtlardan başa, çocuklari dövdüm ama hic içime sinmedi. neyse, oyun sonuçta dedim de kendimi ikna ettim artik. öyle de değişik bir oyun.