çocuğunu koşubandında ölüme sürükleyen baba

• resmen travmalarım tetiklendi çocuk. ben geçti gitti zannediyordum ama hala kapanmamış meğer yaralar. küçükken kiloluydum, ki hala kilo problemi yaşıyorum zaman zaman. neyse travmalarım tetiklendi derken kimse beni ölümüne koşturmadı ama. ne bileyim, fazla yiyorum diye kafama kaşıkla mı vurulmadı, milletin içinde yemeee diye mi bağırılmadı, kardeşimle ya da onun bunun çocuğuyla mı kıyaslanmadım, kimsenin beni beğenmeyeceği mi söylenmedi… ailem, komşular, öğretmenler, arkadaşar, tanımadığım insanlar, mağazadaki tezgahtar, lokantada yan masada oturanlar… kimse acımadı valla. ama hep kilolu olmayayım diye, hep iyi niyetlerden elbette bunlar :’)
  
  işin en boktan yanı ne biliyor musunuz? o yıllardaki fotolarıma bakıyorum, hiç de öyle kilom yok, gayet de güzel bir çocukmuşum. ama ben kendimi bir fil ya da aşırı çirkin bir şey zannediyordum.
  
  neyse bir çocukluk bok gibi geçti gitti işte. kiloma laf edilmesin diye dikkat çekmemeye çalışan, kilomla bana saldırılmasın diye fikrini bile savunmaya korkan, kaydıraktan kaymak için parkta kimsenin olmamasını bekleyen, sessiz pısırık bir çocuk oldum. bugün de çok şey değişmedi. yine kendime güvenim yok. yani çok kırılgan. tamamen kiloma bağlı, biraz alsam anında uçar gider özgüven.
  
  şu çocuğu görünce işte, film şeridi gibi geçti herkes gözümün önünden. ne yazık ki bu çocukcağızın öz babası benim hayatım boyunca karşılaştığım tüm bu tiplerin toplanmış tek vücut olmuş hali resmen. midemi bulandırdı.
  ama o çocuğun düşüp düşüp devam etmesi, tüm zorbalığa, baskıya, acıya rağmen kendini beğendirme çabası… ölümüne hem de. ne güçlüymüşsün 6 yaşında. neyse bitti artık acıların çocuk!
  
  umarım geberip gidersin hücrende sen de şerefsiz narsist baba!